Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Στον αστερισμό της ανεργίας


ΕΔΩ και 10 μήνες πέρασα κι εγώ σ' αυτή την πλευρά. Στον αστερισμό της ανεργίας.
Δεν θα περιγράψω πώς τα βγάζω πέρα, εξάλλου λίγο πολύ όλοι δύσκολα τα φέρνουμε βόλτα. Απλήρωτοι λογαριασμοί, φαγητό σε ταπεράκι, κομμένα τα έξοδα, οι διακοπές, τα απαραίτητα μόνο κι αυτά με δυσκολία.

Εκείνο που με απασχολεί είναι πως σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, απομακρύνονται από κοντά μου οι άνθρωποι. Ισως εγώ να απομακρύνομαι και να αισθάνομαι πως δεν έχω πια την ίδια επαφή μαζί τους. Πώς άλλαξαν έτσι τα πράγματα και δεν μπορώ να τους καταλάβω! Παρακολουθώ τις συζητήσεις τους, τα σχέδιά τους, τα αστεία τους και μου φαίνονται όλα χωρίς ουσία.
 
Πριν από λίγο καιρό αισθανόμουν ένα κομμάτι αυτής της παρέας. Πώς αλλάζουν τα πράγματα μέσα σε τόσο λίγο καιρό, πώς αλλάζουν τα ενδιαφέροντα και οι προτεραιότητες... Και πώς δηλαδή θα γίνει μετά, αν και όταν βρω κι εγώ μια άλλη δουλειά;
 
Θα συνεχίσω να είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος, να βλέπω τη ζωή με άλλα μάτια, ή θα μεταλλαχτώ αμέσως μόλις καθίσω πίσω από ένα γραφείο; Και τι θα έχει μείνει τότε απ' αυτές τις σκέψεις μου άραγε όταν θα έχω την ασφάλεια ενός μισθού;
 
Μερικές φορές νιώθω τυχερή που μ' αυτές τις δυσκολίες που ζω ανακάλυψα τη δύναμη που κρύβω. Αλλες φορές πάλι αισθάνομαι πως υπήρχε ένας άλλος εαυτός μέσα μου, που ήταν αποκοιμισμένος στις ανέσεις του και τώρα πια τίποτα δεν θα τον γυρίσει πίσω στη θέση του. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι δυνατή μόνο και μόνο γι' αυτό.
 
Απλώς μη μου πείτε πως δεν θα ξαναδουλέψω...
 
Αισιόδοξη, 28 χρ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: