Τα περισσότερα διλήμματα δεν είναι πραγματικά, αλλά δημιουργήματα του μυαλού μας. Φυσικά βιώνουμε όλοι μας την ισχυρότερη κρίση των τελευταίων 80 ετών. Όμως φανταστείτε ότι αύριο μια ιδιότυπη δικτατορία επιβάλει στα ΜΜΕ της Ελλάδας να μην ανακυκλώνουν αρνητικές ειδήσεις. Φυσικά και δεν θα μπορούσε στην πράξη να φιμώσει κάποιος την ενημέρωση του πολίτη. Άλλωστε σήμερα, με το παράθυρο που ανοίγει στον κόσμο το internet δεν γίνεται να επιβληθεί κάτι τέτοιο. Όμως σε μια τέτοια φαντασιακή κατάσταση τι νομίζετε ότι θα συνέβαινε;
Το κλίμα στην αγορά είναι κυρίως ψυχολογία. Σε μια τέτοια κατάσταση λοιπόν, θα ξεφούσκωνε σίγουρα σε ένα μεγάλο ποσοστό όλος αυτός ο αρνητισμός που μας περιβάλλει τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν ξέρω πόσο θα επηρεαζόταν οι εξελίξεις στην ελληνική οικονομία και αν θα κατάφερνε η χώρα μας να επιστρέψει στις διεθνείς αγορές πιο εύκολα. Είμαι βέβαιος όμως ότι μετά από ένα διάστημα κάποιων μηνών θα είχαμε μπει όλοι σε μια νέα λογική. Λογική που θα απαιτούσε αύξηση της παραγωγικότητας. Με απλά λόγια θα ξανασηκώναμε τα μανίκια και θα ξαναρχίζαμε δουλειά.
Όλοι οι κλάδοι της ελληνικής οικονομίας θα υποστούν περαιτέρω συρρίκνωση. Αυτό όσο κι αν ακούγεται τρομακτικό, δεν είναι απαραίτητα κακό. Ας μείνουν αυτοί που είναι επαγγελματίες, όσοι δεν εκμεταλλεύονται τον καταναλωτή, εκείνοι που με γνώμονα το αμοιβαίο όφελος, εξυπηρετούν σωστά τον πελάτη χωρίς να φουσκώνουν τον λογαριασμό. Ο καταναλωτής είτε σε συνθήκες κρίσης είτε σε συνθήκες ευμάρειας προτιμά πάντα την υψηλή ποιότητα σε προσιτή τιμή. Και τώρα κάθεται κάπου στην άκρη και κρυφογελά ικανοποιημένος με όσους την περίοδο των παχέων αγελάδων, θεωρούσαν τον εαυτό τους ξύπνιο, όταν παραπλανούσαν τον καταναλωτή προωθώντας προϊόντα και υπηρεσίες αμφίβολης ποιότητας και παραμύθιαζαν τον πελάτη τους ότι πρόκειται για την τελευταία λέξη της τεχνολογίας.
Ο καταναλωτής είχε αγανακτήσει με όσους τον εκμεταλλευόταν ασύστολα. Με τον μανάβη που έκλεβε στο ζύγι, με τον γιατρό που έπαιρνε φακελάκι, με τον δικηγόρο που τύλιγε τον πελάτη του σε μια κόλλα χαρτί με ψιλά γράμματα, με τον ασφαλιστή που πουλούσε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, με τον εργολάβο που έχτιζε ημιυπαίθριους και τους βάφτιζε κατοικήσιμους χώρους, με τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας που χρέωναν ότι ήθελαν, με τις τράπεζες που μεταβλήθηκαν σε επίσημους τοκογλύφους, με τον έμπορο που προωθούσε ‘’μαϊμού‘’ προϊόντα για ιταλικά, με τον ιδιοκτήτη του super market που είχε άλλες τιμές στα ράφια και άλλες στα ταμεία, με τον ταξιτζή που ήταν αγενής και έκανε κύκλους στους επαρχιώτες επιβάτες, με τον ξενοδόχο που δεν επιδιόρθωνε το air contition, με τον εστιάτορα που χρέωνε 15 ευρώ την χωριάτικη σαλάτα. Και ίσως επειδή στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ οργανωμένο κάποιο καταναλωτικό κίνημα όπως στη Σκανδιναβία, όπου όταν ανακοινωθεί μποϊκοτάζ σε κάποια επιχείρηση δεν πατάει άνθρωπος, ίσως για αυτό η κατάσταση διαιωνιζόταν. Σήμερα κατά κάποιο τρόπο ο καταναλωτής παίρνει το αίμα του πίσω. Θυμίζει λίγο η κατάσταση την λαϊκή ρήση ότι ‘’έχει ο καιρός γυρίσματα’’.
Ακόμη και η πιθανότητα κατάργησης της μονιμότητας στο δημόσιο και οι μαζικές απολύσεις ακούγονται τρομακτικές σαν προοπτική, όμως έχουν και μια άλλη διάσταση. Σίγουρα σε μια τέτοια περίπτωση θα αναστατωθεί όλος ο κοινωνικός ιστός της χώρας. Όμως μόλις ‘’καθίσει η σκόνη’’, όταν περάσει η αναμενόμενη φάση του εργασιακού ‘’θρήνου’’, της αντίδρασης και του ξεσηκωμού, τότε ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Αν το ποσοστό ανεργίας φτάσει σε επίπεδα άνω του 20%, τι είναι αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια; Για να μπορέσουμε να εμφανίσουμε σημεία ανόδου, ως έθνος, θα πρέπει να ξύσουμε τον πάτο του βαρελιού. Όλοι όσοι βρεθούν / βρεθούμε σε μια τέτοια άσχημη κατάσταση θα αναγκαστούμε να αναζητήσουμε λύσεις, να κάνουμε κάτι άλλο. Και αυτό το άλλο θα είναι ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ! Να υλοποιήσουμε νέα σχέδια, να αναπτυχθούμε σε τομείς που θα μπορούσαμε να διαφοροποιηθούμε, να γίνουμε ανταγωνιστικοί.
Ο κόσμος όπως τον ξέραμε έχει αλλάξει. Η επίπλαστη πραγματικότητα που ζήσαμε τα τελευταία 30 χρόνια δεν πρόκειται να ξαναέλθει. Ας το συνειδητοποιήσουμε όσο είναι ακόμη καιρός. Ο κόσμος αλλάζει και πρέπει να αλλάξουμε και εμείς. Η κρίση που ζούμε θα μπορούσε να γίνει ευκαιρία για να σπάσει το απόστημα της διαφθοράς, να εκσυγχρονιστεί ο δημόσιος τομέας και να παταχθεί το τέρας της γραφειοκρατίας, να αλλάξει φιλοσοφία και στάση ο κάθε δημοσιοϋπαλληλάκος που σκυφτός εκλιπαρούσε για μια θέση στον ήλιο και όταν την κατάκτησε, καβάλησε το καλάμι μιας ιδιότυπης εξουσίας. Θα μπορούσε να γίνει μια ευκαιρία να γίνει ο ιδιωτικός τομέας πιο παραγωγικός και να μεταμορφωθεί η ίδια η χώρα, να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, να στραφούμε σε νέους δρόμους όπως η ενέργεια, η παραγωγή νέων δημιουργικών software, οι βιοκαλλιέργειες, τα εξειδικευμένα αγροτικά προϊόντα, η υλοποίηση τουριστικών σχεδίων που θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε Florida της Ευρώπης, η άρση των περιορισμών στη ναυτιλία, η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας και άλλων πολλών δυνατοτήτων που χάνονται ανεκμετάλλευτες.
Το φάντασμα της χρεοκοπίας της Ελλάδας βασανίζει περισσότερο από εμάς, τους δανειστές μας. Εκείνοι θα βγουν περισσότερο χαμένοι σε μια τέτοια περίπτωση και για αυτό θα κάνουν ότι μπορούν ώστε να μη συμβεί. Όμως και να συμβεί, δεν πρόκειται να χαθεί η σπίθα που υπάρχει στον ελληνισμό. Είμαστε τυχεροί που σέρνουμε πίσω μας μια τέτοια ιστορία. Το παρελθόν μπορεί να μας δώσει δύναμη για το μέλλον. Μια πιθανή πτώχευση του ελληνικού κράτους δεν θα είναι μοιραία. Άλλωστε δεν θα είναι η πρώτη. Η πρώτη συνέβη το 1827 (μετά τα δάνεια που συνήφθησαν το 1824 και 1825), η δεύτερη το 1843 (μετά το δάνειο των 60 εκατομμυρίων φράγκων που έλαβε ο Όθωνας), η τρίτη το 1893 (μετά το δάνειο του 1890) και η τέταρτη το 1932 στις 27 Απριλίου, όταν η Ελλάδα εγκατέλειψε επίσημα τον κανόνα του χρυσού. Κι όμως. Οι γενιές που ακολούθησαν έστησαν από τις στάχτες της τη νέα Ελλάδα. Αυτό θα πρέπει να κάνουμε και εμείς αν χρειαστεί. Να δουλέψουμε, να δημιουργήσουμε, να χαράξουμε νέες προοπτικές.
Ας αφήσουμε πίσω μας όσα μας κρατούν χαμηλά. Ας ανοίξουμε νέους δρόμους.
Γιώργος Χανός, Σύμβουλος Επιχειρήσεων
e-mail: info@4integrators.gr
Πηγή: http://psemagroikonomia.blogspot.gr/2011/03/blog-post_07.html
Όλοι οι κλάδοι της ελληνικής οικονομίας θα υποστούν περαιτέρω συρρίκνωση. Αυτό όσο κι αν ακούγεται τρομακτικό, δεν είναι απαραίτητα κακό. Ας μείνουν αυτοί που είναι επαγγελματίες, όσοι δεν εκμεταλλεύονται τον καταναλωτή, εκείνοι που με γνώμονα το αμοιβαίο όφελος, εξυπηρετούν σωστά τον πελάτη χωρίς να φουσκώνουν τον λογαριασμό. Ο καταναλωτής είτε σε συνθήκες κρίσης είτε σε συνθήκες ευμάρειας προτιμά πάντα την υψηλή ποιότητα σε προσιτή τιμή. Και τώρα κάθεται κάπου στην άκρη και κρυφογελά ικανοποιημένος με όσους την περίοδο των παχέων αγελάδων, θεωρούσαν τον εαυτό τους ξύπνιο, όταν παραπλανούσαν τον καταναλωτή προωθώντας προϊόντα και υπηρεσίες αμφίβολης ποιότητας και παραμύθιαζαν τον πελάτη τους ότι πρόκειται για την τελευταία λέξη της τεχνολογίας.
Ο καταναλωτής είχε αγανακτήσει με όσους τον εκμεταλλευόταν ασύστολα. Με τον μανάβη που έκλεβε στο ζύγι, με τον γιατρό που έπαιρνε φακελάκι, με τον δικηγόρο που τύλιγε τον πελάτη του σε μια κόλλα χαρτί με ψιλά γράμματα, με τον ασφαλιστή που πουλούσε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, με τον εργολάβο που έχτιζε ημιυπαίθριους και τους βάφτιζε κατοικήσιμους χώρους, με τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας που χρέωναν ότι ήθελαν, με τις τράπεζες που μεταβλήθηκαν σε επίσημους τοκογλύφους, με τον έμπορο που προωθούσε ‘’μαϊμού‘’ προϊόντα για ιταλικά, με τον ιδιοκτήτη του super market που είχε άλλες τιμές στα ράφια και άλλες στα ταμεία, με τον ταξιτζή που ήταν αγενής και έκανε κύκλους στους επαρχιώτες επιβάτες, με τον ξενοδόχο που δεν επιδιόρθωνε το air contition, με τον εστιάτορα που χρέωνε 15 ευρώ την χωριάτικη σαλάτα. Και ίσως επειδή στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ οργανωμένο κάποιο καταναλωτικό κίνημα όπως στη Σκανδιναβία, όπου όταν ανακοινωθεί μποϊκοτάζ σε κάποια επιχείρηση δεν πατάει άνθρωπος, ίσως για αυτό η κατάσταση διαιωνιζόταν. Σήμερα κατά κάποιο τρόπο ο καταναλωτής παίρνει το αίμα του πίσω. Θυμίζει λίγο η κατάσταση την λαϊκή ρήση ότι ‘’έχει ο καιρός γυρίσματα’’.
Ακόμη και η πιθανότητα κατάργησης της μονιμότητας στο δημόσιο και οι μαζικές απολύσεις ακούγονται τρομακτικές σαν προοπτική, όμως έχουν και μια άλλη διάσταση. Σίγουρα σε μια τέτοια περίπτωση θα αναστατωθεί όλος ο κοινωνικός ιστός της χώρας. Όμως μόλις ‘’καθίσει η σκόνη’’, όταν περάσει η αναμενόμενη φάση του εργασιακού ‘’θρήνου’’, της αντίδρασης και του ξεσηκωμού, τότε ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Αν το ποσοστό ανεργίας φτάσει σε επίπεδα άνω του 20%, τι είναι αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια; Για να μπορέσουμε να εμφανίσουμε σημεία ανόδου, ως έθνος, θα πρέπει να ξύσουμε τον πάτο του βαρελιού. Όλοι όσοι βρεθούν / βρεθούμε σε μια τέτοια άσχημη κατάσταση θα αναγκαστούμε να αναζητήσουμε λύσεις, να κάνουμε κάτι άλλο. Και αυτό το άλλο θα είναι ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ! Να υλοποιήσουμε νέα σχέδια, να αναπτυχθούμε σε τομείς που θα μπορούσαμε να διαφοροποιηθούμε, να γίνουμε ανταγωνιστικοί.
Ο κόσμος όπως τον ξέραμε έχει αλλάξει. Η επίπλαστη πραγματικότητα που ζήσαμε τα τελευταία 30 χρόνια δεν πρόκειται να ξαναέλθει. Ας το συνειδητοποιήσουμε όσο είναι ακόμη καιρός. Ο κόσμος αλλάζει και πρέπει να αλλάξουμε και εμείς. Η κρίση που ζούμε θα μπορούσε να γίνει ευκαιρία για να σπάσει το απόστημα της διαφθοράς, να εκσυγχρονιστεί ο δημόσιος τομέας και να παταχθεί το τέρας της γραφειοκρατίας, να αλλάξει φιλοσοφία και στάση ο κάθε δημοσιοϋπαλληλάκος που σκυφτός εκλιπαρούσε για μια θέση στον ήλιο και όταν την κατάκτησε, καβάλησε το καλάμι μιας ιδιότυπης εξουσίας. Θα μπορούσε να γίνει μια ευκαιρία να γίνει ο ιδιωτικός τομέας πιο παραγωγικός και να μεταμορφωθεί η ίδια η χώρα, να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, να στραφούμε σε νέους δρόμους όπως η ενέργεια, η παραγωγή νέων δημιουργικών software, οι βιοκαλλιέργειες, τα εξειδικευμένα αγροτικά προϊόντα, η υλοποίηση τουριστικών σχεδίων που θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε Florida της Ευρώπης, η άρση των περιορισμών στη ναυτιλία, η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας και άλλων πολλών δυνατοτήτων που χάνονται ανεκμετάλλευτες.
Το φάντασμα της χρεοκοπίας της Ελλάδας βασανίζει περισσότερο από εμάς, τους δανειστές μας. Εκείνοι θα βγουν περισσότερο χαμένοι σε μια τέτοια περίπτωση και για αυτό θα κάνουν ότι μπορούν ώστε να μη συμβεί. Όμως και να συμβεί, δεν πρόκειται να χαθεί η σπίθα που υπάρχει στον ελληνισμό. Είμαστε τυχεροί που σέρνουμε πίσω μας μια τέτοια ιστορία. Το παρελθόν μπορεί να μας δώσει δύναμη για το μέλλον. Μια πιθανή πτώχευση του ελληνικού κράτους δεν θα είναι μοιραία. Άλλωστε δεν θα είναι η πρώτη. Η πρώτη συνέβη το 1827 (μετά τα δάνεια που συνήφθησαν το 1824 και 1825), η δεύτερη το 1843 (μετά το δάνειο των 60 εκατομμυρίων φράγκων που έλαβε ο Όθωνας), η τρίτη το 1893 (μετά το δάνειο του 1890) και η τέταρτη το 1932 στις 27 Απριλίου, όταν η Ελλάδα εγκατέλειψε επίσημα τον κανόνα του χρυσού. Κι όμως. Οι γενιές που ακολούθησαν έστησαν από τις στάχτες της τη νέα Ελλάδα. Αυτό θα πρέπει να κάνουμε και εμείς αν χρειαστεί. Να δουλέψουμε, να δημιουργήσουμε, να χαράξουμε νέες προοπτικές.
Ας αφήσουμε πίσω μας όσα μας κρατούν χαμηλά. Ας ανοίξουμε νέους δρόμους.
Γιώργος Χανός, Σύμβουλος Επιχειρήσεων
e-mail: info@4integrators.gr
Πηγή: http://psemagroikonomia.blogspot.gr/2011/03/blog-post_07.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου